Rechtvaardig
Als er één ding overeind bleef
in mijn leven, dan was het, dan is het:
de dood.
Alleen deze is rechtvaardig, zo ik meen.
Alleen deze geeft liefde, zo het scheen.
Ik zag het leven.
Ik proefde verdriet en vreugde.
Ik lachte en begroef mijn tranen.
Ik weende tranen in grote, weelderige banen.
Van ver meende ik een Licht te zien.
Het bezag mijn inzet, mijn krachten,
mijn gevoel neergelegd in zuivere gedachten.
Ik trachtte, probeerde, maar bezeerde menig hart.
Het eigen hart zocht zijn weg,
legde verdriet van anderen in prachtige dichtwerken.
Het is een oeuvre, waarvoor ik dacht te zijn geboren.
Het is de leidraad, die menigeen nog zal doen thuiskomen,
ook al kende ik dat laatste zelf niet.
Ik steeg als een ster boven alles uit.
Ik wist het wel: en toch, alles glipte uit de handen,
om vast te leggen in woorden.
En daarna, zal ook ik, de woorden afleggen en naast
me neerleggen.
De dood is in mijn leven: de enige rechtvaardige.
Geen mens, die niet met kritische toon werd bekeken.
De mensen, ze zijn dom; in het allesomvattende Licht
bleken ze.
De dood liet de dood wederkeren.
Slechts de dood en ik zijn vrinden.
Een heel leven lang beminden we elkander.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid