Hun land, hun hemel en hun sterren
Als reizigers reden ze op dampende paarden door de maan verlichte nacht.
Ze trokken voorbij, alles achterlatend behalve de herinnering.
Het geluid van de paarden loste op in de stilte.
Schaduwen, stille getuigen van een andere dimensie.
Ze reden de onbekende wereld tegemoet.
Niemand wisselde een woord, niemand die wie wist wat er op hen te wachten lag.
Een van de ruiters klopte het paard op de hals, een simpel veelbetekenend gebaar.
Aangekomen bij de rivier hielden ze even in, keken elkaar aan.
Slechts een keer keken ze om, toen staken ze over.
Op de oever gekomen stegen ze af, leidden hun paarden aan de hand.
Liepen naar de rotskloof, zetten hun paarden vast.
Legden een vuur aan en maakte een kruisteken.
Keken op naar de sterren alsof ze er nooit eerder geweest waren.
Dit nu was: hun land, hun hemel en hun sterren.
Geplaatst in de categorie: landschap