moeder
Je zit zo eenzaam aan je tafel
en die is niet eens voor jou alleen.
Geen momentje voor jezelf
maar altijd iemand om je heen.
Die kijkt hoe je eet,
die kijkt hoe je morst.
Die kijkt naar de traan
die valt op je borst.
De zusters die zijn heus wel aardig
maar wet is wet en je bent zo moe.
Toch moet je steeds maar blijven zitten,
mag je niet naar je slaapplaats toe.
Je enige rijkdom is je handtas
en daar kun je nou net niet bij.
Je verlamde lichaam doet zo moeilijk
en er is ook geen zuster vrij.
Je hebt er ook eigenlijk niets uit nodig
alleen wat kijken naar je spul.
Wat fotootjes, een kam, een broche,
het enige dat je tas nog vult.
Het leven hoeft voor jou niet langer.
Je hebt genoeg je best gedaan.
Ach, kon ik je nog heden, moeder,
verlossen uit dit aards bestaan.
Geplaatst in de categorie: ouders
verlopen, trix! Ik zou dit, iedere moeder, tante
of oma bespaard willen laten, maar, helaas, ga ik
niet daarover. Het gedicht raakt bij mij een zeer gevoelige traan.
Dank je wel.