Lieve mama.
Vandaag 25 jaar geleden
won de kanker het van jou...
ze zeggen pijn vervaagt met tijd
maar ik wist dat ik je altijd missen zou
Ik vraag me vaak nog af
of je naar ons kijkt
wat je van ons vindt
en of ik een beetje op jou lijk
Soms stel ik me voor dat we samen zijn
drinken we een kopje thee
kletsen over alledaagse dingen
en wandel je met mij mee
Nu ik zelf moeder ben
mis ik je meer en meer
met elke dag gemis en pijn.
Kan ik zonder mama
wel zelf een goede moeder zijn?
Ik zit nog vol met twijfels
waarom zo vroeg?..waarom nou jij?
Je was zo een lieve moeder
was je er nu nog maar bij
In 25 jaar verandert veel
Door schande werd ik groot
alles voor een beetje liefde
van één of andere malloot
Alles om te overleven
om mijn eigen weg te gaan
hoop ik dat je trots bent op me
en ik het toch nog goed heb gedaan
Ik miste de geborgenheid, de veiligheid
ik miste jou
maar nu ik zelf een kleine heb
zeg ik hem elke dag..dat ik van hem hou
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen
hem knuffelen..er voor hem zijn
want ik weet hoe snel het over kan gaan
het leven doet soms zo een pijn
Maar ik geniet van de mooie momenten
het verdriet neem ik voor lief
lieve mama ik hou toch van dit leven
ookal is dit niet iets wat je altijd aan me ziet
Jij zit nu vast als een trotse mama/oma engel
boven op een ster
zwaaiend naar beneden..
ook al is het nog zo ver
Elke avond voor het slapen gaan
zwaaien wij fanatiek terug naar jou
want lieve mama we zullen je nooit vergeten
weet dat ik altijd van je hou..
Geplaatst in de categorie: verdriet