De ogen
Toen ik dit oude hotel betrad,
in Messoco,
ontroerden mij zijn donkerhouten vloeren.
Vanwaar, vroeg ik me af.
's Nachts werd ik wakker,
zag dat de ogen in het hout me aankeken
en me meedogend wekten:
Dat het vandaag een bijzondere dag was:
achttien jaar geleden overlijdensdag
van mijn zoon,
die dezelfde naam had gedragen
als degene bij wie ik toen in de auto zat,
in dit dal.
Alsof ze veertig jaar geleden,
boom, tegen de bergflanken, al zagen
met hun rimpels en kringen
dat ik die dag verliefd
en gelukkig was,
dat verankerd wilde zijn,
in de naam van mijn kind.
Een jaar voor zijn heengaan,
nam hij een andere naam aan,
die van zijn opa
en wilde die op de infuusfles
van de bottransplantatie zien geschreven.
Hij leek me daardoor sterker geworden, man
in de juiste familie,
al ging hij naar die andere wereld.
Geplaatst in de categorie: emoties