inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 43.209):

Opgespoord

Er wordt een kindje afgestaan
Noch maar net een uur geboren
De moeder heeft dat zelf beslist
Maar ze voelt zich zo verloren
Graag had ze zelf haar kind verzorgd
Maar ze kan het echt niet aan
Ze is slechts veertien, ook een kind
Dus ze moet het laten gaan
Verscheurd door liefde en door pijn
Staat zij toch haar kindje af
Ze voelt zich leeg en hulpeloos
En zelfs ook een beetje laf
Haar moeder geeft haar ferme raad
’Kijk toch niet zo gepikeerd
Je hebt dat kind geen kwaad gedaan
Het is niet geaborteerd’
Maar toch is dat een schrale troost
Haar geweten blijft maar knagen
Ze is te jong, te groen, te zwak
Ze kan het echt niet dragen
Ze heeft een hele weg te gaan
Ze moet nog zoveel leren
Een rijper stel wil wel haar kind
Dat moet ze toch waarderen?
Ze leeft dus verder, stopt het weg
Heelt de tijd niet alle wonden?
Maar na zoiets van twintig jaar
Wordt haar dan een brief gezonden
Ze opent het, niet wetende
Wat daarin zou kunnen staan
De eerste zin die doet het al
Want er valt al gauw een traan
Voor haar was het nooit af geweest
Haar gebed werd nu verhoord
Ja, haar afgestane dochter
Had haar eindelijk opgespoord.

... Een kindje afstaan is toch altijd een deel van jezelf afstaan. ...

Schrijver: Wendy Nipas, 18 augustus 2014


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 309

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)