Hartenkreten

hartenkreet (nr. 44.233):

NACHT UIT ENKEL ZWART

De schemering vergleed tot nacht
een nacht met enkel donker zwart
‘t Leven had louter droef gebracht
dat zich ook vestigde in mijn hart

De nacht bevroor van eigen koud
wijl wind gleed door ‘t naakte riet
Voor mij leek zij ’t mooiste goud
goud, dat gehuld bleek in verdriet

De maan keek over wolken heen
edoch trok zich direct weer terug
Hij zag al ‘t leed dat hij bescheen
en mijn naderen bij de spoorbrug

De ochtend was noodlottig koud
als men alle lichaamsresten vond
Ik, verdwaald in het levenswoud,
was geveld alsof ik nooit bestond