Hartenkreten

hartenkreet (nr. 45.959):

Denkbaar

Op de grens van twee seizoenen
zag ik het eerste levenslicht.
De zomer maakte plaats, met planten die nog bloeiden
een eerste blad getooid, met goud en licht.

Geen wolkje aan de lucht, geen wind geen regen
de eerste storm, die in stilte hoorbaar was.
Hoorbaar waren ook, de laatste warme dagen
als stemmen die zongen, het lied van de dag.

De zomerhitte is geen huis voor mij.
De herfst, hoe stralend ook haar kleuren
als vogels vertrekken, wind en regen, dit alles ontnemen
en dat gedaan, volgt nog de kou.

Water, het wisselt zo graag van gedaante
schaatsers die wachten op 't windstille weer.
Anderen op wending van zon en haar standen
licht kom terug, vul dagen met kleur!

In het voorjaar begint alles opnieuw
ook de vragen, naar de zin van het leven.
Zal een ander tijd, de antwoorden geven
en weten, het leven doorgeven had diepere zin?

Vragen die blijven, de vierde dimensie
het is nog verscholen.
Hoe ver zijn wij, van het vijfde seizoen?