Als zand door de vingers

Mijn vader studeerde theologie in Kampen,
terwijl hij bij twee oude dames op kamers woonde.

Bijna iedere dag zei de ene dame tegen de andere dame:
'Mien, haal jij de gehaktballen even?'.

Dat medestudenten van het gymnasium in Groningen hem
in een rokje op het schoolbord hadden nagetekend,
stak nog steeds in zijn ziel.

Hij dronk wel eens een glas witte Bordeaux,
maar verder zette hij al zijn pijlen op zijn studie.

Zijn loopbaan als dominee begon in Bedum en daarna
volgden Stedum, Kollum, Coevorden, Heerenveen-Zuid
en tenslotte Voorthuizen.

Rond zijn vijftigste kreeg hij een tia en bezocht ik hem
in het ziekenhuis De Lichtenberg, terwijl ik zelf in
Zon en Schild bivakkeerde.

Zijn dominee-zijn was ineens over en uit, terwijl hij
later vertelde, dat het gereformeerde geloof hem geen
zak meer deed. Hij was voor de gek gehouden en zijn
homofiele aard was er ook flink door gekneveld.

Het was een rare poppenkast geweest, waar hij eindelijk
met volle ziel graag afstand van deed.

Al die zinloze studiemomenten glipten als zand door
zijn artistieke vingers weg.

Hijzelf bleef over. En de mensen die hij liefheeft.
Hij sprak vaak in gezegden. Wat hij vaak herhaalde was
'Het werk blijft in de wereld, maar wij gaan eruit!'.

Toch kon ik hem nooit op depressiviteit bespeuren,
vorsend nadenken, dat wel. En hij had een schat aan
kennis over de mensen en de gebeurtenissen om hem heen.
Net als God.
En zo blij dat hij die gereformeerde afgod kon opzeggen.

Jan Rutgers emeritus predikant Als zand door de vin

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 179