Hartenkreten

hartenkreet (nr. 46.144):

Ondragelijk verdriet

Ik weet het nog als de dag van vandaag,
Dat u, mama naast mij zat,
ook al lag mijn moed zo laag,
toen u voor mij bad.

Toen op een dag ging het heel slecht,
ik dacht dit is het einde,
maar haar ogen gingen open,
en keken in de mijne.

Mijn liefde werd steeds sterker,
En mijn angst werd groter,
Toen op een dag het vonnis kwam,
Ze is verlost uit deze aardse kerker.

Mijn hart brak doormidden,
Er zijn geen woorden voor,
Ik kon alleen maar bidden,
Wat meer op schreeuwen leek.

Toen die droevige gang,
Die wij moesten maken,
Ik voelde die wrang,
Die ik niet kwijt kon raken.

Ik schreeuwde de hele dag door,
Niet van buiten maar daarbinnen,
En legde de waarom vragen voor,
Aan de Heer die alles weet.