Het herfstbos spreekt - een herfstsprookje

Het herfstbos spreekt, waar de onschuld dwaalt.
Waar de herfsttinten kleuren; en de angst in
fantasie wordt vertaald. Geesten spreken tussen
kalende schimmen van bomen. De herfst is de
tijd bij uitstek om jezelf te verliezen in je
eigen dromen.

Aan de bron van je wezen in een somber
schimmig herfstbos; dansen de vuurvliegjes
er vrolijk op los. Een gouden hert lest vroeg
in de ochtend aan de beek zijn dorst, terwijl
een koor van merels een aubade zingt voor de
komst van de herfstvorst. Wanneer de merels
zingen; orakelen de bomen; hoort men de dieren-
populatie van heinde en ver naar de beek toekomen.
Verzinkt de zomer in een epiloog achter een veel-
kleurige regenboog.

Plotseling begint vanuit het midden van de beek
een fontein te spuiten; in felle kleuren iets
van een feestvreugde om een naderend seizoen
afscheid te uiten. De zomerkoningin zal straks
na het herfstfeest tijdelijk iets van haar
vruchtbaarheid verliezen tot het volgend jaar;
kleurt nog eenmaal met haar fruitoogst vele
tafels zonder enig bezwaar. Om daarna met haar
vuurvogel naar een goudkleurige einder op te
stijgen; waarop de herfstkoningin nu opnieuw
haar kans zal krijgen. Met een gevolg van elfen
zal zij straks op de waterlelies neerdalen;
het verlies van de zomervruchtbaarheid met de
eigen charme van het nieuwe herfstseizoen vertalen.

Gedreven zal zij zich schakelen tussen het zomer-
en het naderend winterseizoen. Onmisbaar in de
vele herfstkleuren de somberheid uit het leven van
menig droomganger te niet doen. Zo tekent zich een
sprookje van een bos, dat tijdens de herfst zijn
eigen woorden spreekt; niet meer belooft dan het
zal doen; en nooit de illusie van het herfstsprookje
verbreekt.