Hartenkreten

hartenkreet (nr. 48.186):

Pastorieën

Welgeteld woonde ik in zes pastorieën
en zie ik mijn vader nog steeds in al
die huizen op en neer lopen of scrabbelen
met mijn moeder om geld. Tjongejonge.

Iedere zondag na de ochtendpreek kregen we
een gebakje, in Heerenveen was dat een
symphonietje, omhuld door marsepein.

Ik was altijd de eerste die zoiets op had.
Met zevenmijlslaarzen, zeg maar berehappen.
Ik had dan ook heel veel zoet nodig om het
bittere te weerstaan.

Na de vele zakken winegums en Engelse drop
werd dat al gauw de zoete smaak van wijn
en talloze soorten bier.

Ik zie mijn vader nog met mij meehuilen,
toen ik kapot van mijn eerste liefde was.
De pijn van gebroken relaties kon hij altijd
heel goed inleven. Ik wist toen nog niet
hoezeer hij als verborgen homo leed.

Later wel. Ik zie hem alleen nog in mijn
herinneringen door de pastorieën draven,
druk met gemeentezaken en huisperikelen.

Nu rust hij op een Drentse natuurbegraafplaats
en kan ik blindelings zijn kei vinden. Een mens
krijgt nooit teveel te verwerken, het is allemaal
exact uitgemeten door de godenwereld. Ik weet
dat er dingen zijn, die hij nooit had kunnen
verwerken, maar die helaas ontstonden.

Ik heb vannacht nog maar eens een waxinelichtje
bij zijn foto aangestoken. Hij blijft mijn zeer
geliefde vader en al die pastorieën zijn allang
door anderen overgenomen, ontheiligd zo je wilt.