Hartenkreten

hartenkreet (nr. 49.362):

Minnen

Hoe licht of donker ook
de schemer vertelt me dat ik de avond word
waarin ik dan verdwaal en behoedzaam wacht
op lippen die mij zoekend vinden.

Ik kom van ver
om je woordend gefluister,
om je kreunend verlangen,
om je vragende warmte
die traag, veel te traag
zich om mij heen sluit
en mij aan jou kluistert,

als een stilte die valt
net voor de storm
die woest los gaat breken
in een uitbundig heet begeren,
wanneer jouw benen mij ontvangen
als open minnende armen
en ik ook jouw dijen zal verwarmen ...

Hoe zal ik vertellen
over jouw diepste stromingen
keer op keer
wild of traag of beheerst
meegaand, overal
in 100 havens aangemeerd
telkens weer
mijn handen op jouw warme borsten
als sneeuw op de mooiste bergen
smeltend in het zacht omhelzen.

Hoe zal ik vertellen
over mijn gesnoerde woorden
wanneer mijn huid jou wilde zijn
en jouw handen mij deden zwijgen
als vingers op mijn lippen
om in de nacht zwevend uit te rusten
twee lichamen, die bezweet
uitdeinend liggen na te rillen.

Hoe zal ik dan kunnen vertellen
dat ik het minnen
nooit anders zou willen?