Hartenkreten

hartenkreet (nr. 52.553):

Katwijk kust mij

Het woord elfstedentocht was het hele jaar 2019 niet eens uitgesproken
Ja..., zwemmend

Ik zit met mijn rug gekeerd
Zie in mijn spiegel de zee
..heb hem even niet nodig..

Ik wandel de wind in
Zo verlaat ik mijn jaloezie
Maar ook een hoop van anderen

Groeten naar de hond die ik passeerde is iets wat ik niet kon en kan
Hij is van aard zichzelf

Ik loop over een pad
Waar vrouwen vroeger hun rug niet keerde naar de zee
Ze keken met de storm mee

Ik had trek gekregen met nog de
zeereep voor mijn kiezen
Een mantelmeeuw was mij al voor
Zonnestralen kwamen door

Goude mist met blauwe gaten
Witte vlaktes boven wilde golven
De zon die droogt zijn tranen
Dat bedoel ik met zijn wolken

Ze hangen boven een centrum
Een stad wat ooit een dorp was geweest ,ook zijn kerk is hervormd
Een geschiedenis wat leeft

Soms voelt het als een krakende brug
Vandaag is het Katwijk die me kust

Pat