Zand zat
Ik ben me eigen slechtse vriend.
Ik lieg in me eigen gezicht
en geloof me eigen leugens.
Me vrienden zijn niet de vrienden die ik denk dat ze zijn.
In strijd met me eigen brein.
Ik wil de leugens niet geloven
maar de waarheid komt niet boven.
Het blijft onder.
Diep begraven onder een berg zelf bedachte leugens.
Ik weet dat ze niet waar zijn.
Maar als een schat begraven onder een berg die blijft groeien ben ik bang dat ik ze niet kan vinden.
Ze zakken dieper in het zand.
Grijp uit met een helpende hand.
En vraag me vrienden mee te graven.
Voor hun bestaat de berg niet.
Maar alsof het zand in mijn eigen keel glijdt kan ik mijn stem niet bevrijden.
Stil word ik levend begraven door mijn eigen gedachten.
6 juni 2020
Geplaatst in de categorie: emoties
Bakkertje je moet niet zeuren. Laat iemand schrijven hoe hij/zij het wil. Het gaat om het schrijfplezier voor iedereen!