Ruimte

Ruimte 2

Het was op een van die warme nachten in de zomer
waarbij de warmte nog zwaar in het huis hing,
dat de slaap maar niet wilde komen,
het bed op den duur wel een pijnbank leek
en ik smachtend naar koelte naar het raam toe ging.

Ik opende het venster en genoot van de koele bries
die ik zwakjes door mijn haren voelde gaan.
Het was donker buiten, de maan was nog niet op,
alleen Venus zag ik rustig glanzend
tussen miljoenen sterren staan.

Ik keek omhoog, heel diep tot voorbij de sterren
en vloog zo snel als een gedachte naar waar het eens begon.
Waar eens de oerknal onze dimensie binnenging,
waar de ruimte zich opende en de tijd werd geboren,
uit een ondeelbaar punt als ultieme bron.

Die immense ruimte waar het sterrenlicht
miljoenen jaren reist om naar ons te gaan.
Hoe passen wij in de grootsheid van dit kosmisch
gebeuren, wat is de rol van het leven in de dode natuur,
de essentie van ons menselijk bestaan?

Ik voelde tranen lopen over mijn gezicht,
emoties, vreemd en onbekend stegen op in mijn keel.
Ik voelde de onbelangrijkheid van mijn bestaan,
een onzichtbaar gebeuren op een nietige planeet,
verwaarloosbaar in het kosmisch geheel.

Iets wekte mij uit mijn betovering,
ik stond nog bij het raam en ging maar weer naar bed.
De tijd was enkele minuten voortgekropen,
en ik bedacht hoe stilte en duisternis emoties doen komen,
als diepten in de ziel worden opengezet.

Schrijver: Ruud, 4 januari 2021

jhr.grootveldziggo.nl

Ruimte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 77