Hartenkreten

hartenkreet (nr. 54.223):

Jouw ogen...

Vlak boven de tafel,
zie ik jouw ogen.
Vanaf jouw portret, kijk je me aan.
Ja, ze lachen een beetje,
vormen de vreugd in mijn bestaan.

Jouw blauwe ogen,
het was het eerste wat ik van jou zag.
Ik was een kind van zestien
en wist er van de liefde niets,
tot ik in jouw blauwe ogen keek, die dag.

Je zei: ‘Ik kom je halen, durf je achterop?’
O ja, ik durfde, weigeren kwam niet in mij op.
Och ja, die oude motor.
We tuften langs heg en heem.
Hij is met mijn geluk verweven,
mijn armen stijf om je heen.

Zestig jaar is dat geleden,
je bent er al lang niet meer.
Maar herinneringen blijven, dat mag,
ze laten jou eventjes herleven,
brengen een beetje zon
op een regenachtige dag.