Hun eiland

Nu iedereen eeuwig jong wil lijken
wonen ze in een woonzorgcentrum.
Deze krijgen mooie namen,
het bloemenveld, de wending.

De namen dragen vaak een belofte in zich
iets met bloemen en regenbogen
en dat er in het leven altijd
spannende wendingen kunnen gebeuren.
Hoop doet veel.

De bewoners ontwaken uit hun hangmat.
De grijptang boven het bed,
die ’s ochtends een eerste houvast moet bieden,
als de schouder mee wil.

De alarmknop op het kastje.
Zij hebben zeer verschillende
levens geleid, maar de laatste lijn
loopt opvallend gelijk.

Het grondplan van hun eilandje
zijn identiek, met een schuifdeur
waarachter de badkamer zit.
Het licht floept automatisch aan.

Op een bepaalde leeftijd
moet je dingen niet meer moeilijk maken.
Tegen de deur hangt hun slaapkleed,
op de wastafel ligt sober een stuk zeep.

Zullen de kamertjes altijd dezelfde blijven?
Hun eilandje heeft één venster op de wereld,
om een blik naar buiten, die soms enkel
naar een parking vol gezinswagens leidt.

Maar er kan gezeten en gemijmerd worden.
Mijmeren op hun kleine stukje bezit
Is een eervolle bezigheid.
Je vraagt je wel eens af wat er in de hoofden
omgaat, rustend tegen een gordijn,
achter de halfopen deuren.

Soms meer dan we kunnen vermoeden, allicht.
Soms minder dan we zouden willen.
Zal ik later ook in zo’n zetel eindigen?
Ik zou niet willen sterven op zo’n eiland
waar niet eens een vuurtoren staat
die me veilig naar de kade zal brengen.

... Ik heb mijn gevoelens in dat gedicht gelegd.
Die mensen leven dag en nacht alleen op hun eiland.

Wij hebben een kennis (91 jaar) nog goed in haar hoofd en ik heb beschreven wat zij voelt.
Als ik het herlees, moet ik een traan wegpinken. ...

Schrijver: Claire Vanfleteren
18 februari 2021