Eetstoornis
Ik voel het positieve niet.
En niemand die het ziet.
Niemand die het begrijpen kan.
Waarom voel ik toch die dwang?
De dwang om te eten
En alles om mij heen te vergeten.
Het voelt als een drug als ik een eetbui heb.
Al die calorieën en vetten die mij tijdelijk oppept.
En daarna komt het verdovende gevoel.
Dat gevoel, dat was dan ook het doel.
Even niks voelen, even geen druk en pijn.
Wat is het heerlijk om zo even te zijn.
Maar daarna komt het stemmetje in mijn hoofd.
Die niet snap waarom ik mij heb verdoofd.
Die noemt mij een loser en zegt dat ik niks waard ben.
En zich afvraagt waar ik voor weg ren.
En zo leef ik al jaren en niets veranderd de zaak.
Het is een verslaving, dat is wat het zo moeilijk maakt.
Komt er een dag dat er geen eetaanvallen meer zijn misschien?
Maar dan moet ik eerst mijn problemen onder ogen zien
Geplaatst in de categorie: ziekte
Eetstoornis
228
Geef je reactie op deze inzending: