Als de stilte roept
En toen de stilte riep
herkende ik haar stem
zij fluisterend, ik luisterend
naar een melodie zo zacht en fijn
het zou zomaar hemels kunnen zijn
het klonk als een aria uit La traviata
wind verwaaide elke gedachte
uit het roerige brein, daar werd het stil
hoorde enkel fluisterzachte muziek
en nauwelijks horen kon
want zelfs diepste stilte is niet leeg
het borrelt altijd in die levensbron
keek naar het hemelgewelf
luisterde naar de melodie en zweeg
ik was de stilte zelf
... Een stille wandeling in de natuur voel ik me thuis ...
Schrijver: Anneke Bakker28 januari 2022
Geplaatst in de categorie: emoties
Echt Fijn om te lezen!
Wat een prachtig gedicht!
Super gedaan Anneke