Hartenkreten

hartenkreet (nr. 56.742):

Koud

De zon schijnt vrolijk door de ruiten,
verwarmt mijn koude handen.
Koud door de koude pen, waarmee ik schrijf.

Het zijn nu koele woorden die ik opschrijf,
uit een hart vol droefenis,
door iemand die er niet meer is.

Een die ik nu zo node mis.
Iemand die mijn hart verwarmde,
mijn hart dat nu zo eenzaam is.

Zijn aanwezigheid was allesomvattend.
Zijn ogen en handen steeds dichtbij.
De zon is warm, maar anders warm dan hij.

Ik kan het niet beschrijven,
ik wil zo graag nog bij hem zijn.
Ik voel alleen een koude pijn.

Zal dit ooit verdwijnen?
Ik denk het niet.
Alleen wat blijft, is verdriet.

Dus warm ik mij maar aan de zon.
Ik weet dat hij zal blijven,
in ieder jaargetij.

Om mijn gevoelens op te schrijven.
Een beetje troost geeft hij daarbij.
Herinnert mij aan zonnige dagen

Maar mijn hart verwarmen,
kon alleen maar ‘jij’.