Zeur niet over iedere gedachte!

Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat…
Hoor ik alleen maar onzin praat.
Ze willen mij slecht laten denken…
Door mij de hele dag te blijven krenken.

Zelfs als ik wil slapen blijven ze doorgaan…
Ik kan ondertussen nauwelijks meer op mijn benen staan.
Heen en weer tussen bed en bureau…
Kom ik op een steeds lager niveau.

Ze hebben mij wereldvreemd gemaakt…
Dus is het niet gek dat mijn eten nergens meer naar smaakt.
Ik krijg bijna niets meer door mijn keel…
Het is elke dag hetzelfde ritueel.

Mijn maag en darmen blijven maar gieren…
Ook heb ik krampen in mijn spieren.
Verder sta ik continu te trillen…
Ik heb geen kracht meer om het nog uit te gillen.

Altijd maar willen praten over hoe het met mij gaat…
Maar ze zeggen nooit direct waar het op staat.
Altijd is het: Hoe ga je er mee om?
Dit te moeten verdragen is stom!

Idereen mag blijkbaar alleen maar met mij bezig zijn…
Waarom voelt niemand dan mijn pijn?
Alle woorden die ze op mij hebben ingesproken…
Blijven de hele dag maar door mijn hoofd koken.

Eeuwen oude herinneringen…
Krijgen heel andere wendingen.
De gedachtes gaan van kwaad tot erger…
Vinden mensen het niet erg dat ik mij dood erger?

Wat voor inspiratie halen ze uit al deze negativiteit?
Waarom focussen we ons niet op actualiteit?
Blijven doorzeuren over een ver verleden…
Brengt ons echt niet verder in het heden!

Is dit gedicht genieten?
Iemand die zijn ellende loopt uit te gieten?
Vinden jullie hier troost bij een lotgenoot?
Dit is toch volstrekt idioot?!