Echo van tijdloosheid

De blauwe reiger
rust in het verstild water
zijn spiegelbeeld drijft


In het water, half verborgen,
staat hij op één poot, een stilte die het water
zacht omhelst. Zijn hals reikt naar de lucht, alsof hij de
wereld vasthoudt, en mijn hart volgt elke trilling, een echo van tijdloosheid.

Over de spiegel van de vijver
glijdt hij, het riet buigt zacht, elke golf vangt
zijn schaduw. Onder drijvende bladeren en mos verschuilt
zich een oud geheim, een taal die alleen hij spreekt, een ritme dat ik herken.

Als hij opstijgt, kloppen zijn
vleugels, niet gejaagd, niet haastig, boven
de ademende vijver. Geleid door iets eeuwigs, een trilling die
door mijn lichaam zindert en zacht blijft hangen, een fluistering van aanwezigheid.

Wanneer hij verdwijnt, blijft hij
achter in alles wat hij raakte: in het glinsterende
water, in de trillende lucht, in het golvende riet dat zacht weer
rechtop komt, en diep in mijn ontvankelijke hart, waar stilte en majesteit samenkomen.

Biografie van deze schrijver

Blauwe reiger Stilte Majesteit

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 14