Soms mis ik mijn maten

Soms ben ik stil, een tikkeltje gemeen,
ik hoor hun lach nog in oude dromen,
herinneringen die blijven komen,
en zo voel ik mij niet echt alleen.

De tijd gaat door, maar niet voorbij,
ik draag hun woorden in mijn oren,
wat eens vertrouwd was, blijft geboren,
ze wonen nog altijd stil in mij.

En als de stilte wat harder slaat,
dan hoor ik weer hun zachte zinnen,
ze wonen ergens diep vanbinnen,
waar vriendschap ...nooit verloren gaat!

... Ja is eigenlijk wel zo....
Op pensioen is een zalige tijd, maar ik mis wel af en toe de toegankelijkheid naar de vrienden toe ...

Biografie van deze schrijver

Vrienden missen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 13