Langzaam uitgedoofd

Het is stil, en toch zo luid,
in dit kapotte hoofd van mij.
Het gevoel van opgeslokt worden door de leegte,
toch blijft de paniek zo dichtbij.

Vaak heb ik het gevoel
dat ik in een soort verloren niemandsland ben.
Zo alleen, zo kil,
waar zelfs de regels van overleven ik niet ken.

De wereld vliegt onophoudelijk aan mij voorbij,
ik voel me geen onderdeel van dit gebeuren.
Alleen mijn adem en mijn hartslag,
die me door de dagen heen blijven sleuren.

De wereld heb ik nooit begrepen,
de schoonheid van het leven nooit bemind.
De essentie van het bestaan blijft voor mij verborgen,
voor het licht dat ooit scheen ben ik nu blijkbaar blind.

Mijn vermoeide ziel smacht naar rust,
een vredige plek zonder pijn.
Hoe eng ik het onbekende ook vind,
mijn licht dooft langzaam uit, ik kan hier niet meer zijn.

leven rust strijd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 11