Vergeten kinderen
Twintig stenen
op een rij
zo klein, zo koud
en er komt er een bij
hun plaatsen
ik tel ze
hun namen
ik spel ze
de letters
en woorden
die hen toebehoorden
vervagen
in dagen
en harten en hoofden
die ooit beloofden
vergeten
het weten
van het korte bestaan
helaas mijn lief
helaas
je ligt niet meer vooraan.
Geplaatst in de categorie: verdriet
onder haar kleine steen
kent zij noch kou noch smart
slechts liefde als geen één …