Zoveel verdriet
Zoveel pijn, intens verdriet,
en niemand die het ziet.
Ik huil tranen met tuiten,
maar vaak komen ze niet naar buiten.
Van smart schreeuw ik het uit,
terwijl ik dapper een liedje fluit.
Ondertussen gaat mijn hartje naar de knoppen,
is er dan niets dat mijn pijn kan stoppen?
Zoveel momenten dat ik zo vreselijk moet wenen,
momenten dat ik amper nog kan staan op mijn benen.
Ik ben zo bang dat ik het niet ga overleven,
onmogelijk dat ik al mijn dromen moet prijsgeven.
Maar ik durf niet meer te vragen of te denken,
stel je voor dat ik je zou krenken?
Hoe kan ik ooit nog deze cirkel verlaten,
als ik niet eens meer hierover durf te praten?
Liefste kan ik wel bij jou terecht,
voor, dit in mijn ogen, verloren gevecht?
Geplaatst in de categorie: verdriet
Ga vooral door met het schrijven ervan.