Hartenkreten

hartenkreet (nr. 2.172):

Kapitulatie

Een blik van trefzekerheid
Opende mijn innerlijke strijd
Raakte mijn zwakste plek:
Onzekerheid

Ik geef me op mijn kop
Dat had ik niet moeten doen
Laat het gaan; stop
Ik kan het niet; ik geef op

En zo verzand ik
Verzwelg ik in onbestemd
verlangen, naar wat niet van mij is
Maar van mij houden zal
Als ik niet verdwijn
In een donker gat verval

De vraag is niet
Heb ik jou geraakt
Want je weet
Dat ik niet ben
die iemand wraakt

maar ik ben zo bang
dat het zo lijkt misschien
ik koud en kil overkom
en daardoor onbeschrijflijk stom

Kan ik dan niet accepteren
Dat ik ben zoals ik ben
Dat ik niet kan pretenderen
Gewoon leuk en aardig te zijn
Dat niet bij mijn karakter hoort
Omdat ik zo niet hoor te zijn

Verstikkende onzekerheid
De gedachte: ik ben stom
De gedachte,
Die al het goede vermijdt

Ze neemt me over
Kapitulatie is in spel
Ik geef me over,
want over is het nu wel