Hartenkreten

hartenkreet (nr. 2.610):

Angstig

Gestuurd door het daglicht,
Dwaal ik alleen door de nacht,
Gevoelens die ik niet kan plaatsen.
Schieten weer weg als een bliksemschicht,
Had dit niet van mezelf verwacht,
Gevoelens die als wolken kaatsen.

Heb ik geproefd van het ultieme geluk?
Of kan ik eenvoudig niet met anderen overweg?
Geen begrip voor mezelf, laat staan dat anderen mij begrijpen.
Ik maak het voor anderen allemaal stuk,
Word achtervolgd door niets anders dan pech,
En toch mag ik van geluk, nog steeds in mijn handen knijpen.

Wil op dit moment niemand meeslepen,
Niks komt er uit mijn handen,
Vind mijzelf niet eens de moeite waard.
Mijn hersencellen hebben het niet eens begrepen,
Weet niet waar het allemaal zal gaan stranden,
Misschien dat iemand mijn herinneringen bewaart.

Voel me jong en tegelijkertijd heel erg oud,
Bang voor wat er nog gaat komen,
En angstig hoe anderen over mij zullen denken.
Mede daardoor word mijn ziel ijskoud,
Waarom moet mij dit alles overkomen,
Wordt het niet eens tijd om aandacht aan mijzelf te schenken?