wat sta je daar
wat sta je daar te lachen
eenzaam in het landschap
alsof er nog een trein passeren moet
die jou van strepen licht voorziet
je staat alvast te wuiven
stel dat je wordt ontdekt
als riet aan eenzaam water
dat buigt voor een publiek
soms loop ik 's avonds over straat
nog net voor sluitingstijd op tijd
alsof er steeds iets eerst nog af moet zijn
voordat ik zelf een grens bereik
en om het huis daar speelt dat kind
al is zijn knie geschaafd
voor god of kapitein ter zee
een zelfverzonnen overwinnaar
waarom steeds weer dit willen
doen alsof het passen moet
de knieën stram
van half niet opgestaan
dit herhalende verlangen
achteraan in rijen
wachtenden
gesloten in de file vast?
even rusten even
liggen tussen het riet
dan wou ik dat ik niets meer nodig had
slechts kijken mocht
omhoog
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid