Bedding
De zachte traan op je wang
zo teer en zuiver van aard
Ik kus haar weg
en sla mijn armen om je heen
Je lijf begint te schokken
de maat van een triest refrein
Een sein van tranen
doorweekt mijn rode trui
Mijn lijf begint te trillen
het epicentrum blijkt mijn hart
De scheuren in mijn ziel
vergroten hun terrein
Jouw nagels prikken in mijn rug
Ze doen me pijn, maar toch ook niet
De pijn aan de binnenkant overheerst,
doet al het andere leed verdwijnen
Ik sluit mijn ogen en versterk mijn greep
jij klampt je wanhopig aan me vast
De rivier verandert langzaam in een stroom
om uiteindelijk volledig op te drogen
Uitgeput en dodelijk vermoeid
verslapt ons beider greep
En waar eens de tranen vloeiden
is nu alleen hun bedding zichtbaar
Geplaatst in de categorie: emoties