Trein
Je ogen vertellen levensverhalen,
je lippen beschrijven boekwerken,
ik kan maar niet van je gezicht afdwalen,
en kan niks negatiefs opmerken.
En ik ken je niet, nooit gezien,
je zit alleen maar naast me in de trein,
ik weet alleen je gezicht, en bovendien,
voel ik ondertussen pijn.
Vraag me niet waarom,
of hoe zoiets nou gebeurt,
ik geef mijn nummer, ik ben zo dom,
toch ben ik van binnen even gekleurd.
Het voelt goed en tegelijkertijd heel fout,
maar ik had me dit toch ook nooit bedacht,
ik heb al iemand die van me houdt,
maar het is nieuwsgierigheid die naar me lacht.
Even iets nieuws verkennen,
daar is toch helemaal niks mis mee?
maar ik moet zo aan het gevoel wennen,
van eerst niet, en dan nu... twee..!
Geplaatst in de categorie: liefde