Hartenkreten

hartenkreet (nr. 5.611):

Herfst

'n Twijgje wind slechts
speelde met het laatste blad
van de bijna naakte boom,
die eenzaam, verloren haast
en half verdronken,
zich oprichtte uit laag hangende
dauw, over wat bij helder zijn
een weiland bleek.

Wat leefde, leefde om
doodstil te zijn bij de strijd
van het laatste blad
voor wie het twijgje wind
een storm was en dat,
half gestorven en verkleurd,
zich wanhopig vastklampte
aan moeders schoot, zo
nauw verbonden aan de
onzichtbare aarde, die,
in nevelen gehuld,
niet in staat was het sterven
van haar laatste kleinkind
aan te zien