Gina
Met de hortensia's vervaagt de geurige boslucht
Als een Monetmist verstild het zacht de pijn
Gevoelens verankerd aan zilveren schakels,
symbolische banden aaneengeregen zonder eind
Over een tijd slechts met warme weemoed
mijmerend voor je kachel
door kinderlijk pianospel begeleid,
waag jij je slechts even terug om te voelen:
is het pijn, is het spijt, of wetend toen ben ik bevrijd?
Jouw smeulende pijn inspireerde mij
tot deze stroom van zoete zieleroerselen
Laat deze niet bitter worden: stop op tijd
Hortensia's vervagen van zijdeblauw
naar doorschijnend ivoor
ze wachten stervend tot volgend jaar,
schijnbaar dor en vol spijt van hun eens bloeiende schoonheid
Maar volgend jaar lijkt het eens blauwe,
meer indigo, intenser in het ochtendlicht
naar mauve bij het avondlicht
Zij zullen je herinnneren aan die tijd
van 'liefst zonder spijt'
Geplaatst in de categorie: afscheid