Bewierookte ogen
Op mijn schouder hangt
een zware schaduw.
Neergezonken in de biechtstoel
van mijn oor fluistert
het bloeddruppels,
bedelend om gehoor.
Zwarte woorden worden
doorweekt in rood,
een paars gordijn verzacht
de stromende dood.
Geprevelde tranen knielen
gevonnist op mijn mond,
rozenbladeren bedekken
mijn adem op de grond.
Bedelend schuift mijn schaduw
in mijn ogen achteruit,
lichtloos bewierook ik
mijn dovende huid.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid