Hartenkreten

hartenkreet (nr. 7.917):

Haar maatje

Ze staart dromerig en kleurloos uit het raam
kille tocht druppelt door een kleine kier
met haar ogen gesloten leest ze zijn naam
hij houdt haar vast maar hij is niet hier

Ze kijkt verliefder dan ooit in zijn ogen
luistert nog aandachtig naar zijn verhalen
maar ook nu zijn ze weer keihard gelogen
en mag ze weer in haar tranen verdwalen

Zonnestralen verwarmen haar vensterbank
maar geven verkoeling aan haar geest
en ondanks dat ze onophoudelijk jankt
is ze blij dat hij haar maatje is geweest