Alzheimer
Daar komt de bus, ik pak m`n kaart
en ga weer naar hem toe.
Ik zie hem zitten voor het raam,
hij "leest" maar weet niet hoe...
Dit is de man die jaren t`rug
mijn steun en sterkte was,
met wie ik trouwde, kind`ren kreeg,
nu morst `ie op z`n das...
Hij kijkt me aan maar ziet me niet,
ik pak zijn oude hand
en streel hem maar hij kijkt verbaasd,
hij heeft met mij geen band.
De man, die ooit zo schrander was,
ik zal er nooit aan wennen,
dat, elke dag wanneer ik kom, hij mij niet zal herkennen...
`k Vertel hem wat ik heb gedaan,
de uren van de dag;
soms twinkelen zijn ogen,
zie ik om zijn mond een lach ?
Als het weer tijd is om te gaan
zeg ik:"ik hou van jou",
kijk bij de deur nog een keer om
en hij zwaait "dag mevrouw!".
hotmail.comGeplaatst in de categorie: ziekte
\"dag mevrouw\" 3.0 met 8 stemmen 
1.772
1.772
Geef je reactie op deze inzending:
mijn ouders waren op het laatst beide dement, en mijn moeder noemde mij dan soms ook mevrouw of zuster, deed erg veel pijn ook.
door het lezen van dit gedicht komt het even weer naar boven