Spoken
Ze komen uit het niets en onbemerkt
Onzichtbaarheid hebben ze onbeperkt
Hun lichaam dringt door alle muren
Maakt angstige en blijde uren
Een uitnodiging slaan ze niet in de wind
Subtiel en stil worden de ogen verblind
De spiegel leert het ons het allermeest
We zien dus niets, geen spoken en geen geest
Zo overtuigd van inzicht en ons gezicht
Willen we ons bewijzen en zijn verplicht
Om diep te graven, ‘n mechanisme voor hun groei
Hun machtige imperium is in staat van bloei
planet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: filosofie
dwaling 5.0 met 1 stemmen 
418
418
Geef je reactie op deze inzending:
Sta mij toe een pleidooi te houden voor dit, tot hartekreet gebombadeerde, gedicht.
Afgezien van de mogelijkheid dat ik dit gedicht schromelijk overschat (het spook der overschatting), blijf ik volledig achter de inhoud ervan staan. Bovendien denk ik, dat er vele lezers en niet-lezers zullen zijn, die het met de inhoud van dit gedicht eens zijn. Want, in de dagelijkse praktijk van roddelen, oordelen en beter weten, beschuldigen we elkaar van foute conclusies en denkbeelden en centraal gestelde levensprincipes. Aan de ene kant denken mensen dus vaak dat anderen spoken omarmen, aan de andere kant geven veel mensen aan zich over te geven aan spoken door het roddelen en oordelen dat gebezigd wordt, want het moge duidelijk zijn dat roddelen en oordelen niemand dichter brengt bij de waarheid.
Nu de inhoud enigszins verduidelijkt is, wil ik nog aan geven dat ik niet te oud of te compleet als dichter ben om iets te leren. In tegendeel, ik heb me juist met deze site (nederlands.nl) ingelaten om bij te leren en kritieken te verzamelen. Maar, met een anonieme vier kan ik niets beginnen. Trouwens, ook van anonieme negens valt weinig te leren. Ik ben zelfs geneigd anonieme onvoldoendes op te vatten als blijk van waardering, omdat men het blijkbaar niet heeft aangedurfd de afkeuring duidelijk zichtbaar voor het publiek toe te lichten.