Radeloos tussen aarde en lucht
Jouw gezicht is een vlucht.
Zwijgend vang je
al de tranen op,
bewegend tussen
de grond en de lucht.
Jouw schorre stem
laat me luisteren.
Hemel en aarde
doe je verstillen,
angstige schimmen
in doorweekt fluisteren.
Jouw ogen zijn strak gericht.
Tussen verleden en heden
vlucht je weg en blijf
je in dat ene woord steken,
‘radeloos’ in verdriet ontwricht.
Geplaatst in de categorie: verdriet