Mijn leven als toneelspel
Bang voor mijn eigen gedachten
Vulde ik de dagen met wachten
Of ik een antwoord kon geven
Op de zinvraag van het leven
Helaas, het lukte me niet
En nu zit ik hier met mijn verdriet
Alleen en heel geheim
Want zo slecht mag ik echt niet zijn
Ik word knettergek van mij
En de rest van de wereld erbij
Daarom kan ik aan niemand
Laten zien dat ik leef op de rand
Pas op als ik naar je lach
Het kan zijn dat ik je graag mag
Maar misschien is het toneel
Het vermoeiende spel dat ik speel
Doodmoe ben ik daarvan geworden
Ik krijg mijn leven toch niet meer op orde
En iedereen rent zo hard voorbij
Niemand staat even stil bij mij
Nee, jullie zien mij niet echt
Zien niet dat ik alle dagen vecht
Maar toch de verliezer zal zijn
En langzaam zal stikken in deze pijn
Geplaatst in de categorie: verdriet