Verboden te praten
Mijn handen liggen zijdelings naast een lichaam dat ooit het mijne was
En zachtjes probeer ik mijn schreeuw te dimmen
alsof het een vuurtje is dat langzaam gedoofd moet worden
Een ijslaag vormt de basis van mijn koude lippen
terwijl mijn laatste adem vergeet te ontsnappen
En ik val
in de donkere leegte val ik
met gespreide armen vergeet ik
dat er ooit zoveel was om voor te leven
ooit zoveel om voor te vliegen
want wat ben ik met mezelf
als me voor eeuwig verboden werd te praten
Geplaatst in de categorie: verdriet