triangolo
weer breekt een zomer aan
zonder ons praten van weleer
in de tuin blik ik over de krant
aan m'n tequila nippend
naar m'n vrouw
mijn blik glijdt naar de glanzend-
blauwe pot met witte roos
die jij haar schonk
met een stamelende brief -
met z'n drieën was toch wennen
eigenlijk was het een teken
van ons verbond, nog samen
waren we: zij, jij en ik
zes nachten met haar
slechts één met jou
maar die ene, vol passie,
ging haar toch te ver -
met z'n drieën kon moeilijk wennen
rusteloos wacht de roos op
haar eerste bloem, zoals ik op
jouw eerste teken van leven
dat van een verre plek ooit over
bergen op de wind komt drijven
verwacht geen regelmaat
in mijn berichten, zei je,
al op de drempel naar 't land
van je nieuwe leven, verbitterd
verdrietig, met verstikte stem
en door fantoompijn nog
gekweld blijf ik dromen
tegen beter weten in
van opnieuw beleven
van ons ontvreemd geluk
even glip ik onopvallend
naar binnen om een steelse
traan haar zin te geven
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid