Adem van de Hemel
Hoog gaan de wolken langs de Hemel
Ik kwam van ver gevlogen
En zoek in de verste verten een rustpunt
Daar waar de hemel rust op haar bogen
Machtig staan bergen aan het einder
Leunend tegen reusachtige wolken
Op de loden bodem van de tijd
Mijn land zo stil en wijd
Wachtend op de sluier
Waarmee de nacht hen dekken zal
Ver gaat mijn blik, ver over de wolken
Uitziend naar de wind die daagt uit het dal
Zacht veegt de wind langs de hellingen omhoog
naar de toppen der heuvelen, zij staan daar rustend en stil
Dood moede heuvelen in nevelen gehuld
uitziend naar de morgen die God geven wil
Zacht waait de wind over berg en meer
kust heuvelen en bergen, in tederheid
Koesterend de toppen der bomen om dan
met wolken reizend langs de Hemel
met U in eeuwigheid.
Zacht waait Uw adem in mijn gelaat
streelt de nevel in mijn gezicht
Weet ik, wat er ook gebeuren gaat
U mij nooit, nee nooit meer verlaat.
Geplaatst in de categorie: landschap