Rimpeling
De stilte rond het weidse bergmeer
dreigend en zo aanlokkelijk,
onvermijdelijk,
voelbaar tot in de kern.
De overweldigende eenvoud,
al het misbare verdwenen.
Een strakke spiegel waarin de aarde
de lucht toelaat.
Verbinding om los te kunnen laten.
Ontspanning die de diepste emoties
eindelijk kan ontsluiten.
Het stormt inwendig, vlagen herinneringen
slaan striemend neer, woelen, razen, botsen,
zo dicht bij de oorsprong.
Puur.
Even geraakt door een kille luchtstroom
vertroebelt de spiegel.
Een rimpeling schuift over het gladde vlak
vanuit het midden naar de oever.
Verdwenen, maar voor altijd geweest,
voor wie het zag….
Geplaatst in de categorie: emoties