Binnen een ogenblik
Stil staat alles
Elke kracht weigert zijn invloed, mijn invloed
Zwaarte valt weg alsof het niets is en dat voelt wederzijds
Materiaal zonder bestaansrecht, ik zonder materiaal
Atomen weigeren simpel weg te draaien
Aan het niets houd ik me vast
Zonnestralen komen gevangen in dit ogenblik te langzaam binnen door het raam
Lopen is onmogelijk
Een eeuwigheid lijkt niets te duren en altijd tegelijk
Alleen het denken lukt, het denken aan een volgende stap
Zal ik bereiken wat ik wil of dwarrel ik mee met mijn gedachten?
Een onderstroom verglijdt hoger en hoger
Verder komen, we zullen toch verder moeten, maar hoe?
Bedrukte zonnestralen zijn het raam door en vallen richting vloer
Alles voelt stroperig, steeds zak ik weg door mijn voeten
Het enige wat kan is kijken
Het gedwarrel zien, het verzinken voelen
Kijken en wachten tot seconden weer gaan tellen
Het is het hopen op meerdere ogenblikken na dit tragisch lange nu
Vrij zonlicht bespeelt plotseling de vloer onder mijn voeten
Hoor ik ergens een kerkklok luiden?
Berekenen, alsmaar denken: hoe lang duurt het duren nog?
Ondertussen volgt de schaduw het licht
En vangt men glimpen van de tijd
In de verdichte lucht verstrooi ik mijn idealen
De zon schijnt
Ik sta op en open het raam met een zwier
Geplaatst in de categorie: tijd