Hartenkreten

hartenkreet (nr. 15.324):

Pyramus en Thisbe

Zo dichtbij, maar toch ver weg
Slechts door een muur gescheiden
Hij hield van haar en zij van hem
Tot in de verste einden

Zij zochten de liefde bij elkaar
Door een spleet in de muur
Zij hield van hem en hij van haar
Tot in hun laatste uur

Ontroerd door slechts een stem
Deed hun verlangen branden
Hij hield van haar en zij van hem
Nooit zou hun liefde stranden

Na het ondergaan van de zon
Voor eeuwig houden van
Buiten de muren van Babylon
Zo luidde het gesmede plan

Als eerste bereikt Thisbe de poort
Dan ziet ze een leeuwin en vlucht
Pyramus vindt haar sluier – denkt aan moord
Wat hem beklemt – een kille lucht

Vol van verdriet – de laatste woorden uit zijn mond
“Neem dan ook mijn bloed” zo zei hij
Stak het zwaard, viel op de grond
Met hem een droom erbij

Als Thisbe naar de boom teruggaat
Vindt zij haar geliefde daar
Voor ook zij het leven laat
Smeekt zij de goden een laatste gebaar

“Laat deze boom slechts bloeien in zwart
Ter teken van mijn gebroken hart
En vaders, mijn gunst is klein
Maar laat ons nu verder samen zijn”

Zo stierven zij dus, naast elkaar
Onder een boom met bloemen zwart
Zij hield van hem en hij van haar
Samen, maar met gebroken hart