en ik ween
ik ben het meisje
in de hoek
besmeurd, verwond
en ongeboren
handen gebonden
tot tegen de borst
mijn mond en ogen
met kwaad gehecht
dat me doet
huilen in de kamer
om al het bloed
dat het mijne is
strak gebonden
nooit ontsnapt
aan die nauwelijks
zichtbare haken
ik ben de vrouw
alleen maar mezelf
in leven nog minder
dan in de dode hoek
zo vouw ik
ontzield en verlaten
mijn schouderbladen
met scherpe randen toe
Geplaatst in de categorie: individu
Prachtig Kerima!