Hoe bijna ingetogen het licht boven dichtgevroren meanders neigt zich aan al wat uit het ijs steekt te bezeren…

Een landweg met kasseien hier vriest het niet dat het kraakt maar dat het blinkt…

Duisternis betreden Op eigen initiatief De werkelijkheid verlaten Zonder de terugweg te markeren Voortgedreven door angst Dalen we dieper af Tot we daar aankomen Bij de poel van zwart Een glimp van reflectie Laat daar onze zonden zien Verdriet en ontroostbaarheid Dringen door tot onze geest De pijn die we voelen Ondraagbaar en kil…

Een nieuw begin met oneindig veel kansen ga er voor en win laat het leven met je dansen wees blijmoedig en voel je vrij maak je dromen waar en geniet dan wordt 2008 een fantastisch jaar…

Decemberavond het is onstuimig buiten de wind fluit om het huis rammelt aan deur en luiken ik luister in het duister hoe hij adequaat niet één dakpan onberoerd ook maar achterlaat…

In alle vroegte hij laat er geen gras over groeien daar kraait hij alweer…

Nooit zag ik de Hemel, en laat dat ook nog maar even zo blijven. Maar wel zag ik eens een klein glimpje van de Hel. Zelfs de herinneringen aan dat moment hebben lastige, scherpe weerhaakjes en zijn eigenlijk best nog wel lang blijven steken in mijn vel.…

Grachten rimpelen je zou zeggen van verdriet daar ging de mare het water opnieuw te diep de ophaalbrug hielp hier niet…

December komt er aan het is al koud in de stad aan den lijve voel je dat minder woorden meer gehaast weer de laarsjes aan weer de mantel aan sjaal en hoed wat een beetje winter al niet doet…

Zwarte Paarden draven over het strijdveld van De Dood. Het gras dat ooit zo groen was, is nu donkerrood... De strijd is al gewonnen Onze zielen worden één, De soldaten van het goede, Veranderen in steen. De laatste strijd gestreden, We hielden ons niet meer groot, We zijn voor altijd verloren, In de handen van de Dood…

Ze liggen er zo verleidelijk zo aantrekkelijk zo bekoorlijk bij loop of rijd er maar eens op koppig een en al kasseien je rijdt er je banden op kapot zweten zwijgen op je tanden bijten wilgen langs de weg binnenweg holleweg kijk eens daarboven is de hemel je bent al ongeveer halfweg…

Kasseien blinken het dorp hangt in de regen de klokken luiden er staan steigers rond de kerk een tijd van restaureren…

ik heb vannacht liggen dromen en heel wat mensen voorbij zien komen nog even met ze kunnen praten stoeien spelletje spelen samen kaarten een knuffel geven of een zoen herinneringen ophalen net als toen luisteren naar hun stemmen de geuren om hun heen weer herkennen ik word wakker en alles is weer vanouds en gewoon wat heb ik genoten van deze…

Soms word ik gek Gek van mijzelf Gek van de mensen om mij heen Gek van niemand Maar toch van iedereen Gek door de dingen in mijn hoofd Gek door alles wat er rondspookt Gek door mijzelf…

Over de gracht een nieuwe houten brug geen zuchten geen gekraak maar klankvolle resonans het hek helaas dicht het bos privaat ach Rodrigo wat een allee van de bosbessen wou ik de geur van de stilte wou ik de kleur…

Ik ben een ordeloze groeier een luxe voor een snoeier een naakte bloeier ik zeg het met geel al vriest het dat het kraakt ik ben een echte stoeier…

Van indigo en koningsrood van waterverf en smaragdgroen van zonnebloemen en koolzaadgeel van koolwitjes op lavendel van al die dingen meer vertel ik als het zomert weer…

Van kale bomen van leeggerooide akkers van schuwe vogels van weifelend winterlicht van alles wat moet komen…

De lucht ijler geluk doorzichtiger en ouder ze zeggen niet veel ze kijken mij aardig aan ze weten meer…

Samen met de anderen. Kijk ik om me heen, Zie ik wat ik zien wilde, Kijkende gezichten, Kijken met me mee. Samen met de anderen, Luisterde ik, Hoorde wat ik horen wilde, Luisterende gezichten, Luisterde met me mee, Samen met de anderen, Denk ik na, Dacht ik wat ik denken wou, Denkende hoofden, Denken met me mee, Ik zie, wat ik zien…