Twee ogen zijn van mij en volgen mij want ze zien mij in de spiegels die we niet haten omdat ze nooit scherven achterlaten en met dezelfde mond altijd vragen waarom ik met dit gezicht blijf zoeken en alleen voor mijn minnaressen dit liefdeloze lichaam achterlaat…

de winterregen ligt op elke schaduw tast de kleuren af…

bewust verzieken ze je leven en wáárom is de vraag welk kwaad heb je bedreven of is dat een gewetensvraag je helemaal naar beneden halen, is afgunst in het spel? dat mensen je vermalen... hij die 't betreft, die weet het wel Let niet zo op een ander; bekijk je zelf eens goed, Ik ben nu "vuilverbrander" zo ben ik…

Als ik muziek hoor uit vervlogen tijd krijg ik kriebels van weemoedigheid. De tijd van provo's alles kon in Amsterdam omgaan met homo's ik, die er als groentje kwam. Partnerruil en vreemd-gaan als ik Simon en Garfunkel hoor denk, aan wat we hebben gedaan mijn onschuld daar verloor. De herinnering aan die mooie stad wekt geen verbittering…

eet eens iets anders dan ijsbergsla in de winter ga op vakantie…

als ik iets had te zeggen niet steeds moest overleggen dan zou ik het wel weten en niemand meer vergeten als ik zou mogen kiezen van jou te houden of te verliezen dan schreef ik een gedicht met een spetterend bericht maar ik heb niets te zeggen moet heel vaak overleggen ben gewoon een mens met een hele grote wens…

Bij het scheppen van beperkt vermogen is des dichters ego arrogant verlangen sterk meegewogen…

Een glansrijk jaar! Als ‘n onberispelijk zuivere kristal fonkelt 2004 aan ’t heelal volkomen ongerept zo smetteloos helder Zonnestralen bespelen ’t perspectief weerspiegelen ‘t spectrum intuïtief luisterrijk ontsproten vanuit ’t niets Invalshoek en licht bepalen de toonkleur beroeren alle aspecten naar willekeur ‘n briljant scheppend…

Snijdende pijn van de kou.. Kleumende vingertoppen.. Kriebelende wollen trui.. Winderig buiten zijn.. In de witte kou.. Harde waters met glijdende ijzers.. Wintertenen bij het warme vuur..…

Zullen we opnieuw beginnen de oude koeien uit de sloot vergeten en vergeven zodat we in het nieuwe jaar alleen de goeie dingen van elkaar nog weten? Zullen we opnieuw beginnen elkaar de ruimte geven voor een eigen leven elkaar in mildheid niet ontzien elkaar van harte troosten bij verdriet en pijn zodat we beiden kunnen worden wie…

Voer me zachtjes mee aan de vingers van je rechterhand weg van diepe dalen langs de chaosbergen uit mijn verleden naar de warme gloed die mijn innerlijke voedt laat me op je schouder leunen wanneer de demonen uit mijn hel in een rauwe confrontatie met ‘t verleden zich een weg doorheen m’n ziel branden tot de gezuiverde geest…

Opeens ging je rennen en keek me niet aan vocht hard voor je leven please laat me toch gaan Ik rilde en walgde al was je maar klein mijn voet in de aanval die maalde jou fijn ik heb je vermoord voor mij een gewin ik zal je begraven jij arme spin…

De tweede klok toonde mij een stuk rechthoekig, roze-rode rots als Petra, met daarin een uitgehouwen deur of poort, gesloten. Een geknielde Wachter waakt met in zijn hand een ster. Voor wie de ster gaat stralen opent zich de deur. Ik zag de deur geopend, een Licht, verblindend wit zegt dat het tijd is om er doorheen te gaan. Nu ik…

In een heldere droom stond ik in een winkel, een doodgewone moderne fel TL verlichte zaak, van deze tijd. Verkoopster was ik er, niet eens verbaasd,verward toen ik de klokken aan de klanten voorhield. De klokken, lang rechthoekig formaat,zonder wijzers, tastbaar landschap, de zee en een rots, hield ik in mijn handen. De eerste klok…

Muurvast, in m'n gevoel, als een boom met een bast, leven zonder doel. Alleen zuurstof produceren, en zorgen voor nageslacht, dat kan me alleen niet deren, ik had heel wat anders van het leven verwacht...…

Neerstromende regen, wolken o zo grauw. Ik kan hier niet meer tegen, ik zit helemaal in het nauw. Was er maar enkel een regenboog, een beetje regen, een beetje zon. Maar dat doel reikt te hoog, het is te lang geleden dat het begon. Ik blijf altijd steken, in dit gevoel. Is het een voorteken, van een dood o zo koel? Het is zo'n diep…

De zon onder te zien gaan is mooi. Het licht spant een hemels web van bloedrood staaldraad. Als het smeulend dagvuur daarin verstrikt als een vlieg ingesponnen en in een wurggreep uitgezogen wordt, dan treedt de zwaarte aan dit licht, komt het duister langzaam dichterbij, verschijnt loden mist aan de einder, dan trekt de doodsgeur…

Het hoofd rust moegestreden in de stralen van de nacht het hart warm en zacht leeft, oneindig tevreden.…

Een vlucht Vlinders in de zwarte winternacht;- het sneeuwt stil. wintermorgenzon doet gouden nevel stijgen;- feeën in het bevroren bos.…

Nooit iets goed, Verloor haar kracht, Verloor zichzelf. Machtelozer, Hopelozer. Het verdriet droop eraf. Harder. Steeds minder gewend aan het leven, Kwam ze erachter dat ze liever bleef dromen. Dwarser, Stiller. Denkend aan haar eigen wereldje, Zorgde ze dat haar dromen voortdurend bij haar bleven. Steeds minder grip op de werkelijkheid…