Adem die soms Niet eens aan Zichzelf toekomt, Te kort schiet Of overslaat, Krijgt nieuwe Kracht, nieuw Elan dat krachtig Als de branding Aanrolt uit de Volle zaal hier Voor mij, die Mij de energie En meer dan dat Teruggeeft als Ik haar gegeven heb…

Het leven is Door je heen Getrokken, je Aangezicht verweerd - Doorleefde ogen Staren in een Verte die misschien Nooit komen zal Handen kromme knuisten Die de tijd proberen Vast te houden Knoestige kop Die Van Gogh Ten diepste zou Hebben beroerd - Mijn vader ben je, Blijf je tot ik Niet meer leven zal…

Wat het mooiste Uit mijn carriere Is, vraag je mij, De volle zalen, De schaterende lach, Energie die naar Me toe komt rollen Uit die enthousiaste Zaal - Dat denk je misschien, Maar het verzinnen En in elkaar zetten Was voor mij het Diepste gevoel van allemaal…

Op wat haar Hangplek is Vertelt zij Haar verhaal, Tachtigjarige Diva die terugkijkt Op een turbulent Bestaan, door Beroertes teruggeworpen Op haar naakte zelf, Heeft zij geleerd Te leven met de Beperkingen die haar Werden opgelegd - En gaandeweg haar Evenwicht gevonden, Na een voor Haar doen drukke Dag leerde ze…

Toen de angst Het toch gewonnen Had van wat Ooit mijn leven Was, eenzaamheid Die mij het gevoel Gaf alleen op De wereld te zijn, En zelfs de tranen Die ik schreide Niet meer wilden Leven, werd ik In het lood gezet Door het glas Dat ik beschilderde Met Moeder en Zoon Dat mij troost gaf En mij weer in Het reine bracht…

Mens die uit Lichaam en geest Bestaat, en verder Uit water, naast Wat vlees en bloed - En toch is het De ziel die Die je maakt Tot wie je bent, Die dagelijks Je gedachten Stuurt, en je De schepping maakt Die je bent…

Langzamerhand Zie ik jullie Een voor een Vertrekken, Het ouderlijk Huis dat zo Eigen voor jullie Geworden is, Voor jullie leeftijd Misschien wel Te eigen - tijd Om te vertrekken En op eigen benen Te staan - jullie weten Als geen ander Dat ons huis Ook altijd jullie Thuis zal zijn, Onvoorwaardelijk Vangnet waar je…

In liefde ontving ik van jou Deze lieve woorden vanmorgen, Toen de schemering verloren ging In de nieuwe dag die aanbrak - Intens beleefde woorden op papier In een breekbaar handschrift Dat ervan getuigt dat jij al Een lang leven achter je hebt, Liefde die aankomt in mijn hart, En ik zie je broze handen Met hun kronkelende aders…

Westerhaven Vrij Lees ik dagelijks Op het electronische Bord hier schuin Voor mij - Parkeergelegenheid Die pas geschapen Is en er zo nodig Komen moest, een Ongekend stuk grond Dat vrijheid was In de grote stad Werd opgeofferd - Nu staat het Elke dag vrij te zijn, Wat zou ik graag Met haar ruilen…

Het leven lang Heeft men over Mij, mijn werk, Over wie ik was en Wie ik werd Eindeloos Gewikt en gewogen - En hoe vreemd toch, Waar de kinderen In de klas louter Lovend hun oordeel Uitten, werd ik Door het werk en De mensen die in Mijn werk werkten, Die zich soms Collega's lieten Noemen, dagelijks Gewogen, en altijd…

Geluk is zoals Wij ons de herinnering Herinneren, En zoals de Herinnering ons herinnert: Tijd die zich Uitrekt en Daarna weer Invouwt Moment van vluchtige Weemoed die zich Nestelt in ons Brein, die een luikje Is dat ik naar Believen kan Openen en Daarna weer dichtdoen Om te voorkomen Dat ze er Met mijn verstand…

Op school werd Je niet voor vol Aangezien, grote Moeite had je met Rekenen en taal - Na de basisschool Werd het de laagst Denkbare vervolgschool, Voor jou het hoogst Haalbare - en nu ben Je een volwassen man, Uitgerust met een Motormaaier van het Werkvoorzieningsschap En mag jij de bermen maaien En de kanten van de sloot…

Wil zo graag Nog even die Jongen zijn van Zo'n jaar of acht Spelen in opa's Tuin, schaatsen Op de gracht, Wil zo graag Nog even weten Wat ik toen dacht Mezelf kortdurend Verliezen in mijn Gedachtengoed van toen - Maar 't zijn, ontdek ik nu, Onbereikbare bestanden Opgeslagen in de hersenen Van toen - 'k moet leven Met…

Die op de Onmogelijkste Plekjes leven, Zich tussen Tegels zelfs Vermaken als waren Ze in hun eigen huis, De aardkorst doorboren Om lucht te geven Aan groei en bloei - ' k Wilde dat ze Mijn inktzwarte Nacht doorboorden Zodat ik met mijn Leven verder kon gaan…

Wees niet bang Zei jij altijd Tegen mij toen Ik klein was En bezorgd de Wereld in keek, Mijn wereld, Evenzeer als De jouwe - Nu je er niet Meer bent En mij onthand Achterlaat, Ben ik ontmoederd, Ben ik wees…

Wat geluk is, Vraag je mij, Geluk, gewoon Geluk, zo onbeschrijflijk Dat het op een vreemde Manier realiteit kan zijn, Zo werkelijk dat ik er Zelfs in kan wonen, Soms ver, soms onbereikbaar, Soms niet meer te achterhalen, Maar alleen nog te vangen In de woorden van dit gedicht…

Lief mongools Mensenkind, Dochter die Drieendertig Jaar mocht worden En die met al Haar beperkingen Ons kon leren Hoe we het beste Ons leven konden Leven, leefbaar en Waardevol, door Woorden te gebruiken Zonder bijbedoelingen, Woorden die zonder Omweg rechtstreeks landen In het hart…

Jarenlang verafschuwd Als onmenselijk Paardenmiddel in De psychiatrie, heb Ik hem in mijn Behandelprogramma Weer opgenomen - Als alle medicatie die ik Maar heb niet blijkt Aan te slaan besluit ik Samen met jou je hersens Te resetten, vertel je Dat geshockt worden Heftig is - Na vier behandelingen Vind je jezelf Langzaam…

Had er nog nooit Van gehoord, hooguit Als een huis een Andere eigenaar Krijgt en aan hem Wordt overgedragen - Maar dat jij de Mens bent op wie Ik mijn diepste Roerselen projecteer, Dat jij mijn Overdracht bent Die mij het leven Redt, dat zie ik Nu pas, nu jij Mijn leven gered hebt En aan het begin Van mijn nieuwe leven…

Lijden loutert Zegt de komiek Die tragisch aan Zijn einde lijkt Te komen - is dit het Leven dan, de mens Die eenzaam of verbonden Is, somber of gelukkig? Het leven niet meer Dan een verzameling Van samenzijn en gemis?…